Τηλε-μάγειρες…..
Είμαι και ‘γώ ένας τέτοιος…
Ίσως και ο πρώτος…
Ξεκίνησα πολύ μικρός, πριν από 38-40 χρόνια. Πήγαινα και στη δημόσια τηλεόραση, χρόοοονια πριν, σαν καλεσμένος. Μετά μπήκα στο ΦΩΤΗΣ & ΜΑΡΙΑ, εκεί απέκτησα μια εμπειρία και πριν από 9 χρόνια μπήκε η τηλεόραση στη ζωή μου με εκπομπή. Πρόσεξε, όμως. Δεν δηλώνω παρουσιαστής. Είμαι ζαχαροπλάστης.
Τότε, όμως, ήταν άλλη τηλεόραση τότε. Άλλη εποχή, αλλά πιστεύω ότι δεν υπήρχε τόσο ψώνιο στον αέρα…
Κοίτα, την τηλεόραση πρέπει να ξέρεις να την χειρίζεσαι. Αν τη χειρίζεσαι σωστά είναι οκ, αλλά είναι πολύ επικίνδυνο να καβαλήσεις το καλάμι. Είναι πολύ επικίνδυνο. Και δεν μιλάω μόνο για τους τηλε-μάγειρες, αλλά και για τους παρουσιαστές, τους μη παρουσιαστές, δημοσιογράφους και όλους τους άλλους. Δεν ξέρω τι βλέπουν αλλά οι πιο πολλοί το καβαλάνε το καλάμι και αυτό τους καταστρέφει.
______________________________________
” …Η τηλεόραση δεν είναι μόνο η μαγική εικόνα.
Οκ. Είναι παραμύθι.
Αλλά, όταν μπεις στην εστία πρέπει να μαγειρέψεις, να δουλέψεις….”
___________________________________________
Τι διαφορά έχει ένας τηλε-μάγειρας με έναν κανονικό μάγειρα;
Μεγάλη. Κάποιοι ξεκίνησαν από την κουζίνα τους. Άλλοι, ανάποδα.
Δεν είναι δύσκολο αυτό; Το να ξεκινήσεις ανάποδα.
Είναι, και αυτό που εισπράττω από τον κόσμο είναι το ‘’θέλω κάπου να σε δοκιμάσω’’.
Που…;
Εμένα τουλάχιστον έχει φάει και ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού τα γλυκά μου. Με ξέρει. Δεν άφησα την παραγωγή, όπως και πάρα πολλοί συνάδερφοι. Όμως, κάποιοι που ξεκίνησαν από την τηλεόραση, πουθενά. Η τηλεόραση δεν είναι μόνο η μαγική εικόνα. Οκ. Είναι παραμύθι. Αλλά όταν μπεις στην εστία και πρέπει να μαγειρέψεις, να δουλέψεις. Τότε έρχονται τα δύσκολα. Ξέρεις πόσοι την ‘’κάνουν’’ και αλλάζουν επάγγελμα;
Η κουζίνα θέλει πειθαρχεία, έτσι;
Μεγάλη πειθαρχία. Ειδικά η ζαχαροπλαστική. Και φαντασία, αλλά και ισορροπία.
Πόσο δύσκολο είναι ένα παιδί -τηλεμάγειρας, να βγει έξω;
Κάποιοι είναι πολύ χαμηλών τόνων και έχουν μία εξέλιξη. Αλλά, δεν θέλουν να προβάλλουν τον εαυτό τους. Αυτό μια χαρά. Μετά από κει είναι πάρα πολλοί και…. …Κοιτά, τώρα είναι η μανία με τους τραγουδιστές. Με τα τηλεπαιχνίδια. Οκ, είναι μια χαρά παιδιά, αλλά ποιος θα τους πάρει; Βλέπεις ότι τώρα πια έχουν πέσει τα παιχνίδια με τους μάγειρες. Θυμάμαι κάποτε στον ΣΚΑΙ είχε 10 εκπομπές μαγειρικής. Τώρα άρχισαν με τραγούδια. Βέβαια, τα τμήματα στις σχολές μαγειρικής είναι φουλ, και ίσως ευθύνομαι και ‘γώ. Όμως και επιστέφω σε αυτό που είπες, η κουζίνα θέλει και φαντασία. Και ταυτότητα…
Αυτό όμως δεν θέλει και επίπεδο, μια κουλτούρα;
Σίγουρα. Και γλώσσες και διάβασμα και εικόνες. Μην ξεχνάς ότι είμαστε Έλληνες. Μια άλλη κουλτούρα. Τώρα όλοι –στην κουζίνα- θέλουν να μοιάσουν με τους Γάλλους. Βλέπεις, τώρα οι Γάλλοι πουλάνε πολύ καλά το παραμύθι.
Δηλαδή…
Μια τέλεια κουζίνα , ένα πράγμα αψεγάδιαστο. Εξάγουν το μάρκετινγκ. Εμείς σαν Έλληνες δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Σαν άνθρωποι και σαν ιδιοσυγκρασία. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Αυτό όμως είναι και λίγο λάθος δικό μας…
Ναι οκ, αλλά σαν χαρακτήρες λίγο ‘’δεν βαριέσαι’’, λίγο ‘’τσαπατσούλικα’’, το κάνουμε όπως το κάνουμε. Σαν Έλληνες.
Όμως εσύ είσαι και αυστηρός…
Και αυστηρός και πιστός. Μην ξεχνάς ότι εγώ γεννήθηκα στην Ανατολή. Στην Κωνσταντινούπολη, οπότε από ‘κέι έχω άλλες εικόνες. Άλλα αρώματα, άλλες γεύσεις.
_______________________________________________
“…Έχω βαρεθεί να ακούω τον όρο ‘’δημιουργική ελληνική κουζίνα’’.
Θέλω τον μουσακά να τον φάω μουσακά.
Θες να κάνεις κάτι άλλο; Οκ, φτιάξ΄ το, αλλά μην τον πεις ‘’μουσακά’’….”
________________________________________________
Αγαπημένη κουζίνα;
Τρώω τα πάντα, δοκιμάζω τα πάντα. Μ’ αρέσει πολύ η ταϊλανδέζικη κουζίνα με τις γεύσεις της, αλλά και η ελαφριά κουζίνα, όπως η ιταλική. Μεσογειακή. Δεν τρελαίνομαι για τη γαλλική κλασσική κουζίνα. Και εδώ είναι το παράξενο. Οι γάλλοι ενώ εξέλιξαν στη ζαχαροπλαστική -δεν υπάρχουν δεύτεροι- δεν έχουν προχωρήσει την κουζίνα τους.
Μια και ανέφερες ‘’εθνικές’’ κουζίνες, λείπει η ταυτότητα από την Ελλάδα;
Λείπει. Σίγουρα λείπει. Είμαστε καθαρά της αντιγραφής και δεν βάζουμε κάτω το μυαλό μας να κάνουμε κάτι καθαρά δικό μας! Για παράδειγμα, τι κάνουν στην Ευρώπη; Αφρούς; Αφρούς κάνουμε και εδώ. Τι κάνουν ‘’έξω’’; Δημιουργική κουζίνα; Αυτό κάνουμε και δω. Έχω βαρεθεί να ακούω τον όρο ‘’δημιουργική ελληνική κουζίνα’’. Θέλω τον μουσακά να τον φάω μουσακά. Οκ, θες να κάνεις κάτι άλλο; Κάνε, αλλά μην τον πεις ‘’μουσακά’’.
Ποιος νομίζεις ότι έχει συμβάλει σε αυτό;
Τα Μέσα. Καθαρά. Η τηλεόραση έχει κάνει πολύ καλό, αλλά και μεγάλο κακό. Παράδειγμα. Στο MEGA, εγώ νεότερος, αρχές της εκπομπής. Μου πρότειναν να βγάλω celebrities στην εκπομπή μου. Τους είπα, ‘’αν δεν σας κάνει ή δεν κάνω νούμερα, τότε να φύγω’’. Αν είναι να φωνάξω κάποιον, θα το κάνω για έναν ο οποίος είναι ειδικός και έχει κάτι να πει. Το να φωνάξω, ας πούμε τότε και μιας και την είχαν στην ‘’λίστα’’, την Κάτια Δανδουλάκη, αδύνατον. Τους είχα πει ότι η Δανδουλάκη είναι μια πολύ καλή ηθοποιός, κορυφαία σε αυτό που κάνει. Σε εμένα να έρθει να κάνει τι; Κατ’ αρχήν φαίνεται μια γυναίκα λίγο ανορεξική. Δεν θα βοηθήσει. Άλλο παράδειγμα. Είχα πάλι στο MEGA, στυλίστα. Δεν ξέρεις τι μου είχε φέρει να βάλω. Έχουν μάθει να ντύνουν τα πρωινάδικα, να ντύνουν τους πάντες. Παιδιά, εγώ δεν είμαι ούτε 20 ετών να φοράω τα πάντα, ούτε …. Δεν μιλάω για τα tattoo…
Πω-πω καρφί…
‘Όχι, όχι. Είναι παγκόσμιο, το φαινόμενο. Εκτός από τους Γάλλους, εκείνοι είναι πιο καθαροί. Κοίτα, δεν με ενοχλεί το να έχεις ένα μικρό tattoo . Αλλά το να είσαι γεμάτος και να μαγειρεύεις… Είναι σαν και αυτό που κάποτε λέγαμε για την Βέφα με τα δαχτυλίδια 😉 . Εγώ την κουζίνα την θέλω clean…!
Λεφτά σου έχει φέρει;
Λεφτά… Έχω πάθει μεγάλες καταστροφές από τα 23 μου που παλεύω με την ζαχαροπλαστική. Από το υπόγειο στο Koλωνάκι. Μετά στη Σέκερη και από ‘κει ξεκίνησαν τα προβλήματα. Έχω μια καλλιτεχνική φλέβα και αυτό σημαίνει ότι δεν με νοιάζει το κόστος. Αρκεί να ικανοποιήσω τον εαυτό μου και τον κόσμο μου. Από κει ξεκίνησαν τα προβλήματα. Για μια 10ετια υπέφερα με πολλά χρέη . Χρέη στο Δημόσιο. Πήγαν να με εκμεταλλευτούν κάποιοι, αλλά δεν ‘έβαζα ποτέ νερό στο κρασί μου σε ότι αφορά τα γλυκά μου , τη δουλειά μου και τον πελάτη. Ευτυχώς, ένας πολύ καλός φίλος, ο Αλέκος ο Υφαντής, με βοήθησε και ορθοπόδησα. Όπως κατάλαβες, δεν θέλω να πω για ποιο μαγαζί μιλάω γιατί όλοι με ταυτίζουν ή με ταύτιζαν με αυτό… Με έχει πληγώσει πολύ αυτό το όνομα. Τέλος πάντων… Το 2004 έφυγα τελείως από αυτή την ιστορία.
Σήμερα, μετά από μια δεκαετία, που ξεκίνησα τις ΓΛΥΚΙΕΣ ΑΛΧΗΜΙΕΣ μπορώ να σου πω ότι είμαι πού καλά. Έχω ωριμάσει, έχω περάσει πολλά, έχω ταξιδέψει πολύ, έχω ξοφλήσει όλα μου τα χρέη, δεν χρωστάω σε κανένα και είμαι καλά…
Τι σου λείπει;
…. Η ηρεμία μού λείπει. Αυτό. Θέλω να έχω πολύ καλή επαφή με τον κόσμο αλλά όχι σαν τον σταρ της τηλεόρασης. Χαλαρά. Και όχι με πανικό
Ναι αλλά αυτό δημιουργείται. Και μιλάω για την λαχτάρα του κόσμου να σε δει και τον πανικό.
Ναι δημιουργείται, αλλά με πνίγει. Και για αυτό λέω ότι πρέπει να ηρεμήσω. Βέβαια, όταν ηρεμήσω , σκέφτομαι τι άλλο μπορεί να κάνω….. χαχαχαχχα.
Και ο έρωτας;
Ο έρωτας; Καλά…! Πάντα ήμουν ένας άνθρωπος του σπιτιού, της σχέσης . Οκ κάποτε έκανα πολύ έντονη ζωή, το ευχαριστήθηκα. Τώρα είμαι πολύ ήρεμος, σε αυτό το κομμάτι… Είμαι καλά και ερωτικά και στη σχέση μου. Ήρεμα. Δεν θέλω ούτε ξενύχτια, ούτε το μπάχαλο. Τα έχω κάνει εξάλλου….
Σκέψου ότι έχουμε ζήσει μια Αθήνα του 80-90, εκπληκτική…
Μαγική. Δούλευα και δεν κοιμόμουν. Ήθελα να πάω για μπάνιο, να βγω έξω, να πάω στο εργαστήριο. Ήμουν στην τσίτα.
Τότε είχαμε και μια Αθήνα πολύ ερωτική.
Πολύ. Δεν θα ξεχάσω ότι μια φορά τη βδομάδα ήμουν στο ΧΑΡΑΜΑ, στη Γαλάνη που τρελαίνομαι. Δεν θα το ξεχάσω αυτό. Όμως, ήταν αλλιώς το κλίμα. Πάρε για παράδειγμα τη Μύκονο. Θα ξεχάσουμε ποτέ την μαγεία της Μυκόνου το 80-90; Τώρα αρνούμαι να πάω.
Έχει ‘’σκληρύνει’’ ο κόσμος, μωρέ. Δεν είναι ο ίδιος. Δεν πρέπει να γίνει όμως κάτι…;
Ξέρεις, είναι πολύ μικρές οι εστίες. Οκ, εμείς τα συζητάμε . Ποιος μας ακούει; Οι γειτονιές δεν είναι το ίδιο. Το Κολωνάκι έχει γεμίσει με κάθε πικραμένο που ήθελε σπίτι ή μαγαζί εκεί. Από την Κωνσταντινούπολη ήρθα με ένα όραμα. Ένα ζαχαροπλαστείο στο Κολωνάκι. Ναι, τότε ήταν μαγικό. Τώρα; Μόνο κάποιοι φίλοι από την τότε εποχή. Αλλά πού να πας; Να πας Γλυφάδα; Με την καμία.
Καλά, εγώ θεωρώ τη Γλυφάδα πολύ ‘’λαμέ’’!
Πολύ. Από την άλλη, η Κηφισιά είναι πολύ σκληρή σαν γειτονιά. Το Ψυχικό δεν λέει τίποτα.
Θέλω μια συμβουλή από σένα πριν κλείσουμε αυτή την κουβέντα. Μια συμβουλή για τα νέα παιδιά.
Τα νέα παιδιά πρέπει να έχουν πάρα πολύ πειθαρχεία. Ξέρεις, συναντώ πολλά νέα παιδιά. Τα βλέπεις και πολλά είναι ‘’χαμένα’’. Καταρχήν δεν θέλουν να δουλέψουν πολλές ώρες. Θέλουν 8ωρο. Η κουζίνα και ειδικότερα η ζαχαροπλαστική θέλει 16-19 ώρες δουλειά. Θέλει πειθαρχεία, αγάπη και την δική τους ταυτότητα για να κάνουν καριέρα. Τώρα να αντιγράψουν εμένα ή κάποιον άλλον δεν λέει τίποτα. Επίσης, αν τους ‘’καθίσει’’ η τηλεόραση, πρέπει να μάθουν να την χειρίζονται -αν θέλουν να κάνουν κάτι εκεί. Διαφορετικά θα τους καβαλήσει, και έχουν χαμένο το παιχνίδι. Θα έχουν εξαφανιστεί σε 1-2 χρόνια.
