γράφει ο Αλέξης Αδάμ.
Όταν το σπουδαίο κείμενο συναντά τη σκηνοθετική ευφυΐα και τη
δυνατότητα εμπλουτισμού με αυτοσχεδιαστικά εμβόλιμα των
ηθοποιών τότε μιλάμε για μια παράσταση-έκπληξη-πρόκληση και δεν
είναι δυνατόν να μην εντυπωθεί στο γονιδιακό πολιτισμικό αντίσωμα
της σύγχρονης Αθήνας_!
Δεν είναι άγνωστο το έργο “Ο ΦΡΟΥΡΟΣ”, του Φερέντς Μόλναρ στους έλληνες
λάτρεις της φαρσοκωμωδίας ή αν προτιμάτε της γουστόζικης παρόλας.
Από το 1931 και σχεδόν ανά εικοσαετία είχαν γίνει προσπάθειες
μεταφοράς αυτού του σπουδαίου κειμένου στις ελληνικές θεατρικές
σκηνές. Και με τον Βασίλη Αργυρόπουλο (1931) και με τον Δημήτρη
Χόρν (1964)και με τον Γιάννη Φέρτη (1972). Λείπουν και οι –πολλές-
μαρτυρίες ή κριτικές αλλά και τα κινηματογραφικά ντοκουμέντα-για τις
συγκεκριμένες παραστάσεις, οπότε για πρώτη φορά η γνωριμία με το
συγκεκριμένο κείμενο ήταν έκπληξη.
Ηθικός αυτουργός για αυτό η Αναστασία Κουμίδου, η σκηνοθέτης του
«Φρουρού…» στο ΙΜΚ και αυτό που πέτυχε στα σίγουρα είναι να
μετατρέψει ένα κείμενο του περασμένου αιώνα σε μια σύγχρονη
ηθογραφία. Η παράσταση διήρκησε λίγο-πολύ 90’ και ήθελες κι άλλο.
Το δικαίωμα που έδωσε η σκηνοθέτης στους ηθοποιούς της να
αυτοσχεδιάσουν (η σκηνή που ο Γεράσιμος Γεννατάς αναφέρει ατάκες
από άλλη παράσταση-εκπληκτική) τους ελευθερώνει από την ιστορία
και χαρίζει αυτή τη σύγχρονη μορφή επικοινωνίας του κειμένου αλλά
και του ηθοποιού με το κοινό.
Πάνω σε…δοκό ισορροπίας ο συγγραφέας υφαίνει ένα ψευδές ερωτικό
τρίγωνο (δύο ηθοποιοί ντίβες και αντρόγυνο, ξετυλίγουν το νήμα-
πλοκάμι μιας υποτιθέμενης απιστίας) χρησιμοποιώντας την θεατρική
ταυτοπροσωπία και αρχίζει να αντικαθιστά ρόλους και πρόσωπα με την
γλυκόπικρη γεύση που σου αφήνει η ειρωνεία της καλοκάγαθης
φάρσας…!
Διαβάζοντας αυτό το κείμενο εσύ λες τώρα ‘’οκ και τι…;». Κι όμως, το
έργο του Μόλναρ όχι μόνο γίνεται σύγχρονο στη σκηνή του ΙΜΚ, αλλά
και μεταμορφώνεται στην πιο επίκαιρη ματιά πάνω στο αρχέγονο θέμα
της ζήλιας.
Με τη βοήθεια των σπουδαίων συντελεστών της, η παράσταση
Ο ΦΡΟΥΡΟΣ είναι μια από τις φετινές θεατρικές
εκπλήξεις.
Υπέροχα εκλεπτυσμένη και αισθησιακά έξυπνη η ερμηνεία της Μαρίνας
Φλωράτου, εκπληκτικά αυθόρμητος και ειλικρινής ο Δημήτρης
Πλειώνης, ο Κωνσταντίνος Δημητρακάκης εκμεταλλεύτηκε τον ρόλο
του για να δείξει στα άκρα τη δύναμη του, η Ολίνα Μανωλοπούλου,
ήρεμη δύναμη κάθε παράστασης και ο εκπληκτικά δομημένος
Γεράσιμος Γεννατάς –ο οποίος σημειωτέων κερδίζει και την
παράσταση, συντελούν σε μια αναπτερωμένη παρουσίαση του
…’’φρουρού’’, χωρίς βέβαια να μην σημειώσουμε την σπουδαία
συμβολή του Κωνσταντίνου Κασπίρη ως art director και τον ρόλο του
Φώτη Ροβολή, στη σχεδίαση του ηχοτοπίου.
Ο ΦΡΟΥΡΟΣ
Ferenc Molnar
Απόδοση-Σκηνοθεσία: Αναστασία Κουμίδου
Art direction/ Κοστούμια: Κωνσταντίνος Κασπίρης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Σωτηρόπουλος
Σχεδιασμός Ηχοτοπίου: Φώτης Ροβολής
Σχεδιασμός Μουσικής : Γαβριήλ Φαριλέκας
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γεράσιμος Γεννατάς, Μαρία Φλωράτου ,
Δημήτρης Πλειώνης, Ολίνα Μανωλοπούλου, Κωνσταντίνος
Δημητροκάκης
